In De Standaard las ik vandaag:

“Raices” (Wortels), een werk van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo, is op een veiling woensdag van Latijns-Amerikaanse kunst bij Sotheby’s New York voor 5,6 miljoen dollar (4,5 miljoen euro) onder de hamer gegaan. Met dat bedrag komt Kahlo (1907-1954) in de buurt van het record voor een kunstenares: die eer blijft, met 6,1 miljoen dollar voorbehouden aan de Amerikaanse Georgia O’Keeffe. Kahlo volgt wel zichzelf op als recordhouder voor Latijns-Amerikaanse kunst. In 2000 werd voor een zelfportret van de Mexicaanse levensgezellin van muralist Diego Rivera 5,1 miljoen dollar opgehoest. Ook ?Raices?, vooraf geschat op tussen vijf en zeven miljoen, is overigens een zelfportret. Het olie op metaal werd geschilderd in 1943 en toont de kunstenares geworteld in de aarde en het leven schenkend aan varentwijgen. Dat stond symbool voor haar verbondenheid met Rivera, met wie zij net voor de tweede keer was getrouwd.

Frida Kahlo is absoluut één van mijn favoriete schilders uit de kunstgeschiedenis. Ik heb ze voor het eerst leren kennen op Europalia Mexico. Ik schrik ervan als Google me zegt dat dit al geleden is van 1993. Toen heb ik een aantal echte Kahlo’s gezien in de tentoonstelling in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Als 23-jarige psychologe en fan van surrealisme was ik er toen direct weg van. Haar boodschap was zo naïef, fantastisch en krachtig in beeld gebracht.

Toenertijd was ze helemaal nog niet zo bekend. Nu, sinds ook de kleurrijke film die over haar leven is uitgekomen, is ze echter door de meesten gekend. Vaak wordt ze in de kunstgeschiedenis ingedeeld onder de Mexicaanse muralisten, gewoon omdat ze de vrouw was van Diego Riviera. Ik vind dit een totaal verkeerde plaats. Ik vind ze Surrealisme ten top! Zeker door het zware psychoanalytisch karakter van haar werk. Ze was trouwens ook zo goed bevriend met het brein achter deze strekking: André Breton.