Vorige zondag zijn we naar de Bozar geweest. Eigenlijk vond ik het, naar mijn bescheiden mening, wat ontgoochelend als tentoonstelling. Er is mij bitter weinig rond bijgebleven:

  • originele presentatie waarbij een contrast werd gemaakt tussen de stellingen (uit de bouw) in het klassieke interieur van het museum
  • ontzettend veel voorwerpen, dus heel veel kwantiteit, het was zoeken naar kwaliteit
  • soms heel weinig plaats, sommige stukken waren te zien in een kleine smalle gang terwijl je het toch beter kon bewonderen van een bepaalde afstand
  • kwaliteit was er wel hier en daar; ik herinner me een houten bureaumeubel met inlegpatronen, ronduit schitterend!
  • zeer slechte begeleiding bij de objecten: de infokaartjes waren niet leesbaar door te weinig licht, de lijst met objecten die werd uitgeleend gaf een overzicht maar alfabetisch per soort object vb. onder de keramiek, K10, maw het was een ongelooflijk gepuzzel dat ik na 5 minuten beu was.
  • Nog een “usability” issue. Midden in de tentoonstelling bleek dat we de “tour” in de verkeerde richting hebben gevolgd. Toch wel sterk dat dit nergens was aangeduid.
  • Stocklet is mooi, zeer mooi, maar vooral van buiten. Van binnen komt het nogal overladen over.
  • De Klimt decoratie in de eetkamer van Stocklet steekt er met kop en schouders boven.
  • Uiteindelijk komt de Wiener Werkstätte me niet meer over als een sociaal gerichte, functionele kunststroming maar eerder een fabriek die geleid werd door een aantal mensen met gevoel voor estethiek.

Was het de moeite? Zeker maar toch wat gemengde gevoelens. Het was wat ontnuchterend voor mij. Mijn man gaf aan dat het gebrek aan begeleidende documentatie een aanzet was om het boek te kopen rond de tentoonstelling. Als ik dan op de site van Bozar kijk staat die daar centraal te blinken als call-to-action. Er lijkt meer inspanning gestoken in de usability van de site dan van de tentoonstelling 😉