We gingen ernaartoe met geen al te hoge verwachtingen. Iedereen is met vakantie, dus de beste stukken zullen ze wel niet uit de kast halen. Dat dachten we. Maar het bezoek aan het SMAK was echt schitterend.

René Heyvaert vond ik persoonlijk minst. Ik ben een heel sterke fan van conceptuele kunst, maar ik vond hem weinig vernieuwend rekening houdend met de tijd waarin hij geleefd heeft. Ik blijf nog altijd zweren bij Duchamps en co.

Ricardo Brey liet bij mij een diepe indruk na. Ik vind het werk moeilijk te omschrijven. Een installatie met een behoorlijk zwaar maatschappelijk onderwerp. Het gaf me zo’n aggressieve uitstraling maar toch met aardse materialen en kleuren. Een mooi contrast. Je kan er één dezer dagen ook zijn atelier in Gent gaan bezoeken.

Bart Stolle, een animatiekunstenaar vond ik leuk maar niet echt baanbrekend. Het was wel héél sterk gepresenteerd. In een aparte ruimte, volledig bekleed met wit, met beeldschermen waar de rauwe werkelijkheid van onschuldige gestyleerde figuurtjes werden getoond. In de presentatie kon hij volgens mij nog 1 stap verder gaan: nu moesten de bezoekers witte “sokken” boven de schoenen dragen. Het had leuk geweest om in een volledige witte overal te moeten binnenkomen. Dit ging het misschien nog iets meer het gevoel geven dat je in het animatiefilmpje binnenstapte.

Een derde tentoonstelling was van Eenooghe (of zoiets). Ik zoek de naam nog even op. Een grafisch kunstenaar die van zeer bekende beelden vertrekt en een typische grafische techniek de beelden tot een bijna zwart vlak bewerkt. Héél interessante techniek. De beelden hadden iets maatschappijkritisch. Zeker de moeite. Iets dat in je gedachten blijft plakken. (Behalve zijn naam 😉

Bij de tentoonstelling van de “Coming people” was mijn favoriet onmiskenbaar Frauke Plaetevoet, een grafisch kunstenaar uit Sint-Lucas. Ongelooflijk vernieuwend, gedurfd en boeiend om naar te kijken. Ze schept haar eigen wat science-fiction achtige wereld en beeldt die uit door een soort droedeltechniek van stift, balpen, potlood, inkt door elkaar te gebruiken. Het boeiende vind ik ook dat ze heel sterk speelt met perspectief. Het ene moment zit je volledig 3D in de diepte, het andere is het een plat vooraanzicht. Proficiat, Frauke. Ik volg je werk zeker verder op!

En tot slot waren er nog heel wat topwerken te zien uit de vaste collectie maar daar vertel ik later meer over.