Stokje gevangen van Dirk over wat ik lang geleden / wat minder lang geleden / vandaag / morgen / in de verre toekomst wil / zou willen / willen doen / niet willen doen. Beroepsmatig dan hé.

Héél héél lang geleden wou ik gewoon alles doen. Alles interesseerde mij. Zie je al dat strebertje in de klas die altijd bij alle vakken eerst de vinger in de lucht had roepend “juffrouw, juffrouw”? Wel dat was ik. (Hatelijk waarschijnlijk).

Dan kwam daar muziek bij. Als 8-jarige bezeten door muziek. Ik wou pianiste worden en zou naar een muziekhumaniora gaan. Ik zag mezelf al in het Lemmensinstituut in Leuven zitten. Toen de zenuwen mijn vingers verlamden bij iedere auditie dacht ik “dat is toch niet echt voor mij”. Ondertussen bleef alles mij verder interesseren en ging steeds mijn vinger als eerste in de lucht bij alle vakken (hatelijk 😉

Humaniora, jah, daar werd het toch al ietske moeilijker en werd het opeens héél duidelijk. Alles bleef me interesseren maar psychologie nog ietske meer. En ja hoor, die studie was een schot in de roos. Ik amuseerde me te pletter met taakjes en researchwerkjes waar ik kinderen en mensen kon bestuderen en observeren. Daarvoor ging mijn vinger weer in de lucht.

Iets met mensen, dat wou ik verder doen. En vooral iets in de business waar je mensen naar een hoger niveau kon brengen. Dus Human Resources en positieve psychologie. Jaren heb ik me er te pletter in geamuseerd. Die honderden zelfs duizenden verschillende verhalen van sollicitanten. Zalig en boeiend. Tot internet kwam.

Een nieuwe wereld ging open. Internet om mensen te coachen en te laten leren, de max toch. Dat wou ik doen. Ongelooflijk wat een kracht didactiek en internet samen heeft om gewenst gedrag te bereiken.

En nu al die jaren later, nog steeds met mensen te maken, nog steeds via internet, zalig die e-business en e-commerce. Dagelijks gaat die vinger bruisend met vragen en ideeën gemotiveerd in de lucht.

En later, ja, ik zie mezelf toch ietsje rustiger aandoen. Nog steeds volle vaart vooruit, maar met iets meer tijd voor mijn nieuwe passie: schilderen. Achteraf gezien was die piano niets voor mij. Performances, daar heb ik veel te veel knikkende knieën voor. Maar op je gemakske, op je eigen tempo nieuwe beelden creëren en kneden uit wat verf, wat krijt zelfs enkel houtskool en een blad papier. Dat mogen ze me niet meer afnemen. Daar zal mijn vinger blijvend in de lucht voor gaan.

En collega, als jij tijd hebt voor het stokje, vertel nog eens over je pompstation 😉