M for M is een tentoonstelling voor TIME Festival, een tweejaarlijks Gents kunstenfestival dat telkens door andere curatoren wordt samengesteld. Volgens de site van T:meFestival willen ze zo een frisse kijk op de artistieke en stedelijke actualiteit delen met bestaande en nieuwe actoren. Curatoren die ook instonden voor de tentoonstelling in het SMAK waren architect Koen Van Synghel en beeldend kunstenares Anne-Mie Van Kerckhoven.

En je ervaart de kruisbestuiving tussen de architect en de kunstenares ook in de tentoonstelling die met verrassende 3D ervaringen. Ik herinner me eerst en vooral de ingang. Ik had er zelf al aan gedacht, tiens, heeft het SMAK hier nu een WC geïnstalleerd en had er niet direct aan gedacht om er binnen te stappen. Uiteindelijk deden we het toch en kwamen precies in een ouderwetse gang met een spiegel rechtvoor en wat “gang-accessoires” als een paraplu en een kapstok. Toen je wat verder in de gang stapte bleek dat je geen spiegelbeeld had, maar dat merk je natuurlijk niet meteen. Wel een bevreemdend effect. Als je uiteindelijk door de tweede deur uit de gang stapte merkte je dat de spiegel een gewoon glazen raam was en dat het “spiegelbeeld” daarachter in werkelijkheid was gebouwd. Heel verrassende installatie “04.07” van Michael Dörner.

Een andere zaal was volledig zwart en wit lineair beschilderd door Aam Solleveld. De lijnen gaven een sterk gevoel van diepte. Een tweede ruimte werd door Herman Van Ingelgem in twee gesplitst door een snelbouwmuur met een deurgat. De muur werd als het ware uitgeslepen door een ventillator die te dicht tegen de muur was geïnstalleerd. Heel leuk die “The Visitor”. Een zeer grote installatie met tapijten wanden zorgde voor een heel donkere, stille ruimte waar een video werd getoond zonder geluid met soms zeer agressieve beelden van een persoon die werd toegeschreeuwd dat het speeksel van zijn gezicht droop. Daar kon ik echt niet lang naar kijken. Bizar hoe zo’n beeld zonder geluid toch zoveel “lawaai” oproept. Knap werk, die “White Noise” video van Philip Huyghe.

Dit waren maar enkele van een hele reeks boeiende installaties. Op de site van SMAK lees ik de commentaar van een bezoeker “een heel slechte tentoonstelling.” Daar ben ik het dus niet mee eens. Het was verfrissend, verrassend en grappig. Ik heb nog nooit zoveel plezier gehad in een museum. Het moet toch niet altijd zo serieus zijn.

Wat me wel tegenviel waren de schilderijen aan de muren. Die gaven me een “renaissance” uitstraling met hedendaagse onderwerpen. Ik herinner me een soort Grieks interieur met zuilen en moderne mensen in een cocktail outfit. De techniek kwam over als een fresco. Sorry, voor mij werkte dit ook niet. Het kwam helemaal niet fris over. Helaas heb ik niet kunnen achterhalen van wie de werken waren.

Waar ik me dus heel erg aan geërgerd heb in de tentoonstelling was het gebrek aan documentatie. Op de site lees ik dat de deelnemende kunstenaars Michaël Dörner, Philip Huyghe, Adam Leech, Isa Melsheimer, Aam Solleveld, Herman Van Ingelgem waren. Nergens stond er enige uitleg bij de werken bij, geen naambordje, titel noch materiaal. Enkel een plannetje met cijfers op die niet te begrijpen was. Blijkbaar hadden de curatoren geen geld meer voor documentatie of in elk geval geen gevoel voor ruimtelijk inzicht. Volgens de museumopzichter kon niemand eraan uit. Een gemiste kans voor de kunstenaars waarvan ik bij verschillende serieus moest zoeken om enige info te vinden.