Vorige donderdag ben ik met mijn 13-jarig nichtje op stap gegaan naar Antwerpen. Ze is heel sterk geïnteresseerd in modeontwerp en ik wou haar even laten proeven van hoe het eraan toe gaat in dat wereldje. En waar kan dat beter dan in het Modemuseum in Antwerpen?

Er liep een tentoonstelling van Bernhard Willhelm: Het totaal rappel. Bernhard Willhelm is een 35 jarige Duitser die gestudeerd heeft aan de modeafdeling van de Antwerpse Academie en sleepte sindsdien verschillende prijzen in de wacht.

Over het werk van Bernhard citeer ik een aantal zaken van de Momu-site:
“Het oeuvre van Willhelm wordt gekenmerkt door een groteske en fantasierijke beeldtaal, waarbij een op het eerste gezicht onschuldige en zelfs kinderlijke fantasie, steeds subtiel ontwricht wordt. Zijn mode is echter nooit een antimode. In de marge van de grote modehuizen bouwt hij consequent aan zijn eigen universum, steeds met een licht ironische inslag, taboes doorbrekend en gangbare kledingcodes verstorend. Op onnavolgbare wijze verenigt hij het banale, het groteske en het alledaagse met de wereld van de ‘high fashion’.”

De tentoonstelling zelf werd samen met Jutta Kraus en de Zwitserse kunstenaars Taiyo Onorato en Nico Krebs uitgewerkt. Deze samenwerking was blijkbaar ook niet nieuw want Bernhard Willhelm is gekend voor zijn bizarre, opvallende persvoorstellingen en defilés van zijn collecties opgezet in samenwerking met deze kunstenaars. Een geslaagde opzet als je het mij vraagt. Het was alsof je in het hoofd van Bernhard kon duiken en door zijn ogen zijn modewereld bekijken.

Voor mij leek het oeuvre van Berhard Willhelm in de mode heel sterk op wat Stief in de schilderkunst doet. Het is een heel eigen beeldtaal overgoten met een flinke portie ironie en humor.

En ik was echt jaloers op de manier waarop hij zijn producten in de markt zet. Die defilés vielen echt op. Ik herinner me een filmpje met hele stoere pakken. Ze werden voorgesteld aan de pers door “kloeke” kerels (geen cliché modellen) in een lokaal met allerhande attributen, meubels waar ze onder, op rond of naast moesten kruipen. De fotografen en cameramensen liepen tussen de modellen heen. Het eindresultaat was een prachtige originele fotoshoot. Knap.

Snuif alvast eens de sfeer van één van zijn recentste mannencollecties:

De samenwerking van Bernhard Willhelm met de kunstenaars was dus echt duidelijk aanwezig. Het tilde zijn werk op een hoger niveau door ze te presenteren in een perfecte verrassende maar passende setting. Ik vraag me af in welk stadium deze kunstenaars in de presentatie werden betrokken. Het kwam eerder over als het uitwerken van één idee dat samen werd uitgedacht. Je voelde de elektriciteit tussen beiden. Zo goed was de presentatie op de collectie afgestemd. Er valt in elk geval nog nog wat te leren van deze groep kunstenaars.

Conclusie: zoals mijn vorige bezoek aan de Momu anderhalf jaar geleden, was het ook deze keer heel verrassend en leerrijk. Er zit zoveel diepte in een bezoekje aan dit museum. Het is overzichtelijk, niet te groot maar werkt ongelooflijk aan presentatie zodat een bezoek echt een duik in het hoofd van de kunstenaar wordt. Niet een vage blik maar met 2 voeten erin. Bedankt Momu, je ziet me zeker terug. En door de aanschouwelijke presentatie heeft mijn nichtje er ook met volle teugen van genoten.

Uitsmijter: Willhelm werkt al een tijdje samen met Björk. Zo is hij ook de ontwerper voor de kostuums van haar laatste tour en CD Volta. Hoe echte artisten elkaar vinden 😉