Onlangs las ik de bespreking van Kunstthijs “Vincent Van Gogh leeft” over de Canvas-uitzending “Sam Dillemans, de waanzin van het detail“. De documentaire werd gemaakt naar aanleiding van de lancering van de Monografie van Sam Dillemans. Op de site van Radio 1 kan je het radiointerview met Dillemans over het boek beluisteren.

Jammer, ik heb de aflevering op Canvas gemist. Hopelijk komt ie nog uit op DVD of podcast. Zeker omdat hier en daar gevoelige snaren werden geraakt als het gaat over “amateurkunstenaars.” Mijn onderstaand commentaar is dus slechts een reactie op wat ik hier en daar heb rondgesprokkeld.

Op Panzerfaust las ik het citaat van Dillemans:

“Iedereen bakt een paar potten tegenwoordig of schildert als hobby, en op zich is daar niets mis mee. Alleen staan zij als wassen neuzen in musea en galeries, en dat steekt mij. Er is geen plaats meer voor pure schoonheid. Schoonheid die je dwars door midden scheurt, schoonheid waarvan je 2 weken niet kan slapen omdat het je ziel belaagt.”

Zijn de amateurkunstenaars de oorzaak van de mindere kwaliteit van kunst in musea en galerijen? Volgens mij was er 100 jaar geleden evenveel minder kwalitatief werk. Zowel van hobbyisten als van professionelen. Alleen zag je er niet zoveel als nu.

Het grote verschil is de komst van de nieuwe media die een veel groter aanbod toont en een snellere verspreiding mogelijk maakt. “Kunst” is alom tegenwoordig en wordt “gepromoot” door alles en iedereen. Als je de media op de juiste manier weet te bespelen (zoals Dillemans nu heeft gedaan 😉 dan gaat je boodschap veel sneller de wereld rond. Kwaliteit (in geval van zijn reportage) of niet. Ik blijf geloven dat de filter van tijd zijn werk zal doen. Vooral via de nieuwe media zoals internet waar kwaliteit van inhoud razendsnel uitgefilterd wordt door het interactieve karakter van het medium. Zeker bij de nieuwe generatie die dit medium echt weten te gebruiken.

Dus, volgens mij zijn het eerder degene die de selecties maken voor de media; TV programma’s, tentoonstellingen in musea en galerijen. Zijn zij nog voldoende kritisch of speelt het financiële de overhand? Dit geldt trouwens voor meer zaken dan enkel de kunst. Doen ze het om kunst te tonen of om de sponsors een zo groot mogelijke visibiliteit te geven?

In het geval van de reportage van Dillemans ben ik alvast overtuigd dat de kwaliteit heeft gezegevierd. Ik wil trouwens dringend eens een werk van hem live gaan bekijken om zijn maatstaf van kwaliteit en schoonheid te vatten.