Ik had op voorhand lang getwijfeld om mee te doen. Een Idolenwedstrijd voor kunstenaars, een mediacircus? Nu, uiteindelijk dacht ik toch uit de feedback te kunnen leren, dus ik heb het erop gewaagd. Dus deze morgen, vroeg op, alles al in de auto gepakt, toegekomen, aangeschoven en 123 later, het was voorbij.

Tuurlijk kan ik niet ontkennen wat ontgoocheld te zijn. Als ik ergens aan meedoe wil ik altijd winnen. Zo ben ik nu eenmaal. Maar er waren zoveel kandidaten en er kon er maar 1 op 10 door zijn in deze ronde.

Hoe is het verlopen?
Een jury van 3 mensen aan een tafel, je zet je werken tegen een muur en mag beginnen praten. Ik had mijn 2 nieuwste schilderijen, (1 rond het project in het Sint-Pietersstation, High Abstruction) en een vroeger werkje. Ik heb het verhaal van Lisa gebracht. De feedback die daarop kwam was “verhaal ok, maar de werken stralen dit niet uit”. Ze spreken nog niet genoeg voor zich. Ze hebben dit verhaal nodig. Ze zochten ook naar mensen die van kunst hun carrière willen maken, willen doorbreken, en mijn werk vonden ze te “therapeutisch.”

Lessons learned

  • Ik moet bij selectie meer vertrekken van het werk zelf, en niet van het verhaal. Dit dient maar als inspiratiebron, als motor, niet als doel op zich.
  • Ik heb wel deugd aan die onder mijn kont. Ik moet opnieuw experimenteren, geen mooie resultaten beogen, grenzen verleggen en zeker niet denken dat ik het kan 😉
  • Ik moet in selecties meer anderen betrekken met een neutralere blik op mijn werk.

Leuke annectode
Eén van de juryleden raadde me aan om te starten met academie om het werk op een hoger niveau te tillen. Toen ik hem zei dat ik al 5 jaar Academie volg, vroeg hij “op de Offerlaan?” Ik: “ja.” Wat verrast, ongemakkelijk reageerde hij dat we mekaar er dan nog zullen tegenkomen. Ik vraag me nu af of dit een evaluatie was van mijn werk of van de kwaliteit van de Academie 😉

Oproep aan dit jurylid. Spreek me zeker aan want ik hoop dat jij me dan toch nog iets zal kunnen leren op die Academie 😉