Vanavond was het alweer zover. Dat half jaar is er weer door gevlogen. Tijd om even bij de resultaten en de plannen stil te staan. 


Ik heb 3 concepten voorgesteld:
1. Primal moodscape: een installatie gebaseerd op de droomwereld die ik een tijdje geleden liet zien. 
2. The learning curve, in C: de video van het leerpad met allerhande obstakels en uitdagingen. 
3. De stronk en de stoel: een conceptueel werk voor de tentoonstelling in de Kaaihoeve in april. Meer hierover later. 

De juryleden waren de leraar beeldhouwen Goran Grahovac en Marc Brackez, onze docent portfolio en beeld en videobewerking bij mixed-media. De meningen waren soms uiteenlopend maar heel helder. Ik was zeker niet met alles akkoord maar het schudde me wel uit mijn comfortzone, net dat wat ik nodig heb om net die stap verder te gaan. Frustrerend, maar tegelijk zeer waardevol. Het mooiste kado die je maar kan krijgen is open en eerlijke feedback, zegt mijn collega en ze heeft meer dan gelijk. Tegelijk moet je stevig genoeg in je schoenen staan om dat zo te zien en zelfs te omarmen, aangezien kunst voor kunstenaars vaak zo diep verbonden is met je zijn. Dit jaar voelde ik dat ik daar een grote stap in heb gezet. Ik ben dankbaar voor het schudden aan de boom, maar zal niet wijken van mijn pad. Ik ben te zeker van mijn stuk en dat doet deugd dat te voelen. Boven de opinie van die ander te staan. 
Voilá, even spanning opgebouwd 😉 Wat was de feedback nu precies:
1. Primal moodscape: het werken met de spiegelbeeld techniek zonder specifieke relevantie maakt het werk banaal. Het creëert zo’n makkelijke “woaw” bij de toeschouwer. Het is te gemakkelijk. Het blijft te sterk aanleunen bij esthetiek. De esthetiek van de perfect symmetrische wereld, het perfecte evenwicht. Hoe kan ik dit effect doorbreken? Hoe maak ik het effect relevant?
Mijn feedback op de feedback 😉 Ik kan inkomen dat het nunte gemakkelijk is. Toch zal ik niet in de verleiding stappen om de techniek te verlaten en iets anders te proberen. Mijn verhaal is duidelijk en ik ben verliefd op het beeld. Het verveelt niet. Ook al kijk je er een uur naar. Ik weiger te vervallen in meer complexiteit. Voor mij is die gesimplifieerde wereld perfect. Maar, ik geef het voordeel van de twijfel en zal naar versies zoeken om het nog een niveau hoger te trekken. We zien wel wat eruit komt. 
2. The learning curve, in C: hier was de feedback wel heel lovend. Hoe ik met zo weinig middelen, zo’n beelden kan creëren. De combinatie met de repetitieve, maar toch continu variërende muziek die je in een bepaalde mentale modus brengt. De desoriënterende overgangen. Sterk. 
Feedback op de feedback: helemaal mee eens. Ik voel dit werk ook aan als sterker dan Primal Moodscape. 
3. De stronk en de stoel: het doortrekken van het materiaal van een object, in dit gevel het hout van de stoel, in het de oosprong van dat materiaal, het hout, roept een sterk gevoel op. Sterk concept. 
Feedback van de feedback: blij dat ik het idee zo eenvoudig kan overbrengen. 
Conclusie: belichting, textuur en beweging zitten zeer goed en de beeldtaal is interessant. Nu verder potentieel exploreren.