Vandaag kwam hout aan de beurt. Het ontbinden van een secretaire meubel zat al jaren in mijn hoofd. Heel zorgvuldig, nagel per nagel, inkloppen tot het uit elkaar valt. Met de beste intentie de elementen die moeten verbindingen maken zo grondig en overmatig aanbrengen dat het een averechts effect geeft en het geheel stilaan volledig uiteen valt.
Hoewel het een act is waar ik zo lang naar uitgekeken heb, geeft het me op dit moment niet de voldoening die ik verwachtte. Locatie, licht, materiaal, meubelstuk, alles op de juiste plaats op het juiste moment. Eindelijk die eerste nagel erin durven kloppen. Ik verwachtte dat een pak van mijn schouders zou vallen. En toch mis ik iets. Ik verlang zo hard naar de heropbouw fase na het afbreken. Hoe een verwerkingsproces kan evolueren.
En ondertussen kwamen weer bezoekers langs en deze keer met een verhaal die leek vergeten te zijn maar blijkbaar toch nog niet volledig doorgewerkt.
Uren en uren zeer zorgvuldig verscheuren van een dikke map met bewijzen en tegenbewijzen. Aanvallen en verdedigingen. Argumenten en tegenargumenten. Emoties en demoties. Foto’s van alle verliezers. Want in zo’n conflict van dagen, maanden en jaren belanden zijn er geen winnaars. Belangrijkste les die overblijft van de map: sommige zaken gebeuren gewoon, je hebt er geen impact op, het stelt je voor voldongen feiten, je staat er perplex naar te kijken en dit is ook het leven. Macht kan lelijke dingen doen met een mens. Het kan je als mens ook lelijk maken. Gelukkig komt er dan dat moment van doorwerken en beseffen wat dit als positief effect heeft nagelaten.
Comments are closed.