Vorige zaterdag zijn we met de Academie Gent naar Parijs geweest. We waren met 150 studenten uit de verschillende jaren en diciplines. Een imposante groep. Doelstelling van de reis: ofwel Mélancholie in Le Grand Palais, ofwel Dada in Le Centre G. Pompidou. Hoewel ik de grote meesters in de melancholie me ook aantrokken heb ik gekozen voor de “anti-kunst”-richting bij uitstek: het Dadaïsme. Gestart in het begin van de 20ste eeuw in Zurich als een reactie tegen de “conventionele” kunst, tegen de “mooie plaatjes.” Niet dat dit op zich me aantrekt. Ik ben bij uitstek een persoon die nooit tegen iets is, maar positief tegenover iets anders. En dat voel ik bij deze richting ook zo aan. Ze stelde iets in de plaats ervan. Het was niet het afbreken van de “mooie plaatjes.” Niet de uitvoering, de ambacht was het belangrijkste, maar het idee dat soms wel shockerend overkwam. Ik hou van kunst waar je eens over moet nadenken, hoewel het natuurlijk best overtuigend gebracht wordt. Het resultaat van de tentoonstelling is in elk geval om U tegen te zeggen. Een massa aan werken. We hebben er alvast de catalogus gekocht om er nog even van te kunnen nagenieten. Een meer dan 1000 pagina’s tellende “telefoonboek.” Een Dada-stuk op zich 😉

Duchamp is volgens mij daar een heel sterke, intelligente figuur in geweest. Zijn “Fontaine,” een urinoir die hij in een andere positie in de ruimte installeert en met een naam ondertekent. Is dat kunst? Het is eigenlijk meer filosofie. Je moet maar op het idee komen vind ik. Ok, je kan het zodanig ver doortrekken dat het idee meer kunst is dan het resultaat, maar dat is toch ook kunst. Misschien nog meer dan de ambacht van het schilderen of beeldhouwen op zich. Daar start alles mee. Dus ik ben er wel voor te vinden, kunst met een dubbele bodem.

Daarnaast was ik ook heel aangenaam verrast van Picabia. Voor mij persoonlijk, een ontdekking. Ik had er nog niet van gehoord maar toch iemand die opgevallen is tussen de duizenden werken. En ook Jean Arp heb ik beter leren kennen. In mijn eerste jaar schilderkunst gaven ze bij mijn eindevaluatie de feedback dat mijn werk eraan deed denken. Hoewel ik inderdaad herkenningspunten zie, het is toch iets totaal anders dat ik betracht. Maar het deed me plezier eens in zijn werk te duiken. En dan nog een massa aan andere namen. Teveel om op te noemen. Later misschien meer.