Eergisterenavond, net voor mijn ogen toevielen, al zappend terecht gekomen op een BBC uitzending waar ik onmiddellijk weer klaarwakker van werd. Damn, ik mag zo laat niet meer zappen maar helaas worden boeiende programma’s zo laat uitgezonden.

Soit, het was de Huw Weldon Memorial Lecture over de uitdagingen van de TV industry getiteld: The Me in Media (tekst van de speech in PDF). Anthony Lilley, een Engelse Interactieve media guru nam zijn publiek van tv-makers mee op een reis door de Machimina (naar Southpark’s “Make love not Warcraft“) en sociale netwerken.

Uit de vele voorbeelden uit de BBC geschiedenis van 50 jaar TV zagen we de pogingen om user generated content te brengen. (Tony Hart’s galerij van creatieve werkjes van de kijkers, Noel Edmonds kinderprogramma waarin telefonisch spullen met elkaar konden geruild worden). De recente voorbeelden van interactie in TV programma’s via telefoon, gaven echter weinig blijk dat het echt gaat over het creëren van betrokkenheid.

Zelf heb ik ook een gloeiende hekel aan Belgische programma’s waar je als publiek moet stemmen of sms’sen à la Steracteur/Sterarties, Idool, Dancing on Ice, Sterren op de dansvloer, en ik kan hier nog een tijdje doorgaan. In 90% van de gevallen voel je gewoon dat het niet gaat om het stemmen zelf maar om de miljoenen business van dat SMS verkeer. Het mooiste voorbeeld van hoe het publiek zich bedrogen voelde was enkele jaren geleden toe Sandrine (of hoe heet ze ook al weer) gewoon de sterkste kandidate was voor Idool, maar uiteindelijk door tekort aan stemmen afviel. Dit ging niet over zangtalent, dit ging gewoon over een groot netwerk hebben en zorgen dat iedereen die je kent hierin die SMS wil investeren.

Ik kan Anthony Lilley dus heel sterk volgen. Door de komst van internet zijn ongelooflijk nieuwe opportuniteiten ontstaan. Meer nog, de attitude van het publiek verandert drastisch en daar moet je je als TV, krant,… aan aanpassen. Er is geen keuze.

Als ik zie hoeveel aangenamer het is om thuis te komen ’s avonds, 20 seconden rond te zappen en dan de keuze te hebben om via je AppleTV verder te zappen en te kijken naar programma’s die je zelf hebt geselecteerd (niet één of andere zender) zonder onderbrekingen van reclamespots . Anthony Lilley kijkt hier dus niet in een glazen bol, maar beschrijft de huidige toestand, nu nog bij een kleine groep. Maar de rest van het grote publiek, volgt razend snel vooral de nieuwe generatie. (Enige wat ik hier nog niet goed in begrijp is wat de positie van die nieuwe digitale kanalen zal worden. BelgacomTV e.d. kopiëert het model van de TV kanalen en selecteert programma’s voor, maar is dit nodig? In principe is die tussenschakel niet nodig als je werkt met AppleTV. Maar dat is een discussie voor een andere keer.)

Tijd dus voor creatief talent om te denken in de richting waar TV-mensen echt goed in zijn: boeiende inhoud brengen, en dit te brengen geïntegreerd over de verschillende media heen. Persoonlijk vind ik dat BBC daar al een toffe poging rond doet bij vb. programma’s als Heroes. Na de aflevering verschijnt het webadres met achtergrondinfo en forum. En je voelt hoe Heroes als serie verder leeft op het Net. Je merkt hoe fans het Net afschuimen om de volgende afleveringen illegaal via Amerika downloaden om ze toch maar als eerste te hebben gezien.

Vitaya heeft het ondertussen ook begrepen en heeft beslist om volgend jaar sterk te investeren in een online strategie. Ze hebben me alvast benieuwd gemaakt. Nu merk ik merk dat je via een eerste popup reclamepagina moet passeren. Er is dus nog werk aan de winkel 😉