Vorige vrijdagavond ben ik rechtstreeks van Oostende naar Sint-Lambrechts Woluwe gesnord. Een zalige 120 kilometer en dat allemaal om het werk van een collega e-atelierer, Michel Smekens, te gaan bewonderen in de tentoonstelling Mix 05/2008. En het was vast en zeker de kilometers waard.

In het gemeenschapcentrum Op-Weule, en tijdens het openingsweekend ook in de loods ernaast, was er werk te zien van Michel, Bart Reekmans, Herman Moureau en Maurice Verreydt. Bij de tentoonstelling zelf, en ook te zien op de blog, kreeg ik eerder het gevoel van een galerij-presentatie. Alle aandacht op het werk. De ruimte dient als ondersteuning en staat in functie van het werk. Persoonlijk vind ik het altijd een extraatje als het aspect presentatie ook creatief wordt ingevuld. Maar dat ligt eerder aan fascinatie voor het element ruimte, dan aan de tentoonstelling zelf.

Als ik het gepresenteerde werk overloop dan heb ik duidelijk 2 favorieten. Het werk van Michel spreekt me heel sterk aan. Het komt bij mij over als een heel persoonlijke beeldtaal toegepast op het onderwerp mensen. Het zijn geen onpersoonlijke figuren, maar echte individuen met een uitgesproken karakter, emotie, boodschap. Toegegeven, ze komen eerder melancholisch, zeer gevoelig, broos, getekend door het leven en dus ook minder optimistisch over. Maar it’s smack in your face, krachtig, duidelijk, expliciet, zelfzeker. Knap werk en terechte selectie voor de canvascollectie.

Ook het werk van Bart kon me zeker bekoren. Ik had zijn werk de week ervoor leren kennen in de tentoonstelling “Forward” van de nieuwe lichting e-atelierers. Het werk was me bijgebleven maar ik had toen eerder oog voor de schilders in deze tentoonstelling. In MIX 05/2008 heeft hij echter een veel diepere indruk op me gelaten. Wat me vooral opviel was zijn consequentie. Hij kiest een richting en puurt dit onderwerp uit tot hij het maximum eruit haalt. Dit “hoogtepunt” in de vorm van een hele reeks werken had bij mij een grotere impact. Ook zijn invalshoek sprak me sterk aan. Uitgekeken op het klassieke “naaktmodel” is hij gaan zoeken naar andere vergelijkbare onderwerpen die hem fascineren. Vanuit de associatie met de boom, de stam van de boom, de ruggegraat van de boom is hij terecht gekomen bij zijn laatste werken. Naast een hele reeks tekeningen was er ook een installatie te zien. Een “ruggegraat” bestaande uit een reeks boomstronken die hij zwart had geschilderd en in een weloverwogen volgorde naast elkaar op de vloer had gepresenteerd. Echt knap.