Het was al enkele jaren geleden dat ik deze tentoonstelling van Lucian Freud was mislopen in Amsterdam. Toen ik die opnieuw in onze omgeving zag passeren wou ik dit niet nog eens aan mijn neus laten voorbij gaan.
Hoewel ik niet een die hard fan van de kleinzoon van dé Freud ben wou ik deze meester van de hedendaagse schilderkunst toch van dichterbij gaan bestuderen.
En of het de moeite was. Zowel
- de verscheidenheid in schilderstijlen, van grof tot heel trefzeker,
- het kleurgebruik, van rauw hyperrealistisch tot prettig surrealistisch,
- de grootte van de formaten, van bijna levensgroot tot enkele tientallen vierkante centimeter,
- de perspectieven, vervreemdend en verwrongen,
- het donker-licht contrast, met de ingenieuze lichtinvallen,
- de compositie, met dominante of gedomineerde gezichtspunten van de toeschouwer,
- als de onderwerpen zelf, van verrassende tuinsferen tot de wereldbekende robuste naakten,
alle elementen waren voor mij even boeiend. Ook de etsen verraadden het ongelooflijk geduld en precisie van de man. En binnen kijken in een atelier van een meester is altijd leerrijk hoewel hij heel weinig prijs gaf van momenten in actie of materiaal, toch kon je zien waar hij zijn ongelooflijk oog voor licht heeft gebruikt.
Het blijven voor mij teveel klassieke olie-en-borstel-op-canvas schilderijen, maar tevens ook ongelooflijke knappe beelden met ballen aan hun lijf die je inspiratie geven om je eigen grenzen te verleggen. Waar liggen die verf en die kwast 😉
Comments are closed.