En na een geslaagde eerste tentoonstelling ben ik in de tweede expo gedoken met werk van Jorge Macchi. Een 48-jarige kunstenaar uit Buenos Aires. In het programma boekje staat beschreven:

“Jorge Macchi verstaat als geen ander de kunst om met een minimum aan vorm een maximum aan emotionaliteit te genereren.”

Dat kan ik alleen maar beamen. Hoe hij met zo weinig materiaal en beeldtaal, zoveel emotie kan losmaken, onvoorstelbaar. Enkele voorbeelden:
  1. In The longest distance between two points (2011) creëert hij een fantastische tweestrijd bij de toeschouwer. Stel je voor, je ziet een zeer grote ruimte bezet met 170 afzetpaaltjes die normaal gebruikt worden om klanten te laten aanschuiven en op een georganiseerde manier te leiden naar balies of kassa’s. Deze slang knipt hiermee de zaal in 1 lange sliert. Visueel zie je een lijnenspel van horizontale blauwe linten die de indruk geven van een azuurblauwe zee. Als toeschouwer krijg je de instructie mee “volg de volledige afstand.” En dat heb ik gedaan. Eerlijk toegegeven, ik moest mijn typische klik en skip internetgeneratie-achtige ongeduld onder bedwang houden want de drang was heel groot om langs de muur de shortcut te nemen. Maar ik heb het volgehouden, de langste afstand tussen de 2 punten genomen en het visuele beeld van de zee laten over me komen. Ongelooflijk gevoel door zo weinig stimuli. Zalig.
  2. En zo heeft hij er nog enkele werken. In Nocturno zie je 1 blad muziekpapier aan de muur gehecht door een oneindige reeks nagels als muzieknoten. Opnieuw verwonderlijk hoe hij met dat minimum aan materiaal toch precies een heel ingebeeld hamerconcert kan oproepen. Simpel, zeer poëtisch.
  3. Ook Fuegos de Artifico geeft een beetje zo’n effect. Je ziet inderdaad iets dat uiteenspat. Met de titel erbij krijg je nog meer de auditieve suggestie van knetterend en lichtgevend vuurspektakel. Maar dan volg je het beeld tot zijn ontstaan en daar zie je dan uiteindelijk een eenvoudige voetafdruk. Hier ook weer echt verwonderlijk hoe hij met zo weinig middelen, wat aarde en wat lijm, zo’n suggestieve beleving kan oproepen. Opnieuw pure poëzie.
  4. Mijn absolute favoriet van de tentoonstelling van Jorge Macchi is echter Shy. Je ziet van ver 5 bladzijden aan de muur hangen. Dichterbij gekomen zie je dat de papieren zijn opgehangen enkel van boven. Aan de onderkant hangen de pagina’s ietsje van de muur. De nieuwsgierige bezoeker neemt dit eerste beeld niet als voldoende en gaat dichterbij op zoek naar de boodschap. Het is echter geen figuratie op papier, maar eerder het lijnen, kantlijnen en ruitjesspel op de muur, weggestoken door het papier dat je ontdekt. Verrassend, maar met de titel erbij krijg je direct de hele emotie over je heen. Echt wel heel fragiel.
Ik zou nog enkele uren kunnen doorgaan en de naar schatting wel honderd werken kunnen beschrijven maar dit is echt een tentoonstelling die je moet gaan bezoeken om de vele uitgebeende, bijna schrale vormen over je te laten komen en zelf de gebalde, bijna barokke emotionaliteit van de sculpturale werkjes te voelen. De werken op zich zijn met een hoge graad van perfectie afgewerkt en gepresenteerd. Jorge Macchi is één van de weinige kunstenaars die ik ken die zo gedisciplineerd met de willekeurigheid van waterverf overweg kan.