Veel te lang geleden dat ik nog eens in ’t SMAK was. En vandaag had ik zoiets van, wat er ook getoond wordt, ik duik erin.

En het was inderdaad een zeer aangename verrassing vandaag. 2 prachtige tentoonstellingen waarbij ik start met het werk van Sailstorfer. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, ik had er nog nooit van gehoord. En dat maakt het net zo spannend. Dat kan ofwel volledig meevallen ofwel het tegendeel. Maar ik moet zeggen, ik ben heel enthousiast.
Enkele werken die me zijn bijgebleven:
  1. Wolken (2010): een reeks van hard opgelazen binnenbanden van vrachtwagens opgehangen met stalen kabels als een soort plafond. Zeer monumentaal en opdringerig, vooral door de ruimtevullende penetrante geur van het materiaal waar de zon op schijnt. Toegegeven, ik had het niet direct begrepen dat het dreigende wolken moesten voorstellen. Vooral omdat er naar mijn bescheiden mening iets teveel in een daardoor bekrompen ruimte hingen. In een andere expositie hing de installatie er iets ruimtelijker. Maar al bij al toch een prachtig poëtisch werk.
  2. Zeit is keine Autobahn (2005-2011): opnieuw een rubber werk. Een installatie van 5 rubberen banden, aangedreven door elektische motoren rijdend op een muur maar “gestoord” door een hindernis die de rubber opwarmt en laat verslijten. Een werk dat vooral nadruk legt op de nood aan versnelling in onze maatschappij. Een groeiende nood die leidt naar zelfdestructie.
  3. Ik hou ook heel erg van het werk Sternschnuppe (2002): een videoprojectie waarop je een pickup truck zien, geparkeerd in een veld op een heel vroeg moment in de dag. Je hoort de natuur om je heen. Op de pickup truck zie je een stelling gemonteerd die precies de hele vroege zon ondersteunt. In het donkere tegenlicht zie je een figuur die op een bepaald moment een ok geeft om te starten. Na enkele seconden zie je de stelling de ruimte in gekatapulteerd worden en merk je opeens dat het niet de zon was die werd ondersteund, maar dat het een lantaarn was. Heel komisch, want in die enkele minuten video ondervind je meteen de ontgoocheling dat de “vallende ster” helemaal niet ver komt.
  4. Ook een heel knap werk vond ik was Schwarzwald (2010-2011): een live streaming van een stuk natuur in de bossen van Duitsland. De kunstenaar heeft een kubus van 6m tot in de kleinste details volledig zwart geschilderd. Hij heeft deze feitelijk geschilderde kubus als een representatie in het museum gebracht. Is het er echt? Het is in elk geval op elk ogenblik ietsje anders.
  5. Mijn absolute favoriet van Sailstorfer is het werk 3 Ster mit Ausblick (2002): een reeks van 10 foto’s die opgesteld zijn zodat je die chronologisch gemakkelijk kunt lezen. Je ziet een houten hut in een open veld in de natuur. In de hut lijkt het lekker warm want de schouw is aan het roken. Foto per foto zie je de hut verder en verder afgebroken zijn. Je ziet het afbreekproces op zich niet, maar enkel de stills ertussen waarop verschillende houten delen van de hut zijn verdwenen. De laatste foto toont het einde van de dag, tegen schemeravond. Je ziet enkel nog de houtkachel en enkele schroten van de hut. De hut heeft zichzelf als het ware opgegeten, opgestookt. Het toppunt van de tragikomedie als je het mij vraagt.
In het programmaboekje vat het SMAK het werk van Sailstorfer perfect samen:

“Sailstorfer bevraagt onze drang naar continue versnelling, onze zoektocht naar een eigen ruimte en onze moderne notie van mobiliteit in speelse beelden die eigenzinnig verlangen naar het stoppen van de tijd. Het werk biedt een verwonderde en poëtische blik op de ons omringende realiteit. Zoals een kind de wereld ontdekt en er controle op tracht te krijgen, zo transformeert Sailstorfer alledaagse objecten in esthetische beelden die de positie van de mens in tijd en ruimte bevragen.”

Mij heeft hij alvast heel erg kunnen overtuigen.