Had de tip rond dit nieuwe museum voor digitale kunst in Parijs gelezen in “Frame Magazine #81.”Absoluut mijn favoriete tijdschrijft die ik haal lang volg. Ik had het enkele jaren uit het oog verloren door andere focus, maar nu ik het opnieuw heb ontdekt en het laatste nummer met eennummer van 2007 heb vergeleken moet ik zeggen dat ik zeer aangenaam verrast was. Ik vind het door de jaren nog sterker geworden. Minder pure reclame en meer interessante artikels waar bepaalde producten of materialen worden besproken. Een echte aanrader dus. (Note to self: zou die trouwens volgende keer digitaal moeten kopen om te zien hoe het op de iPad overkomt.)
- DVNO: Echoes of Anhangabaù, 2011
Een geluidskamer van 3 op 5m, knap vorm gegeven door de ronde vormen, de witte kleur, de eigentijdse led verlichting en de knappe eigenwijze zit sculpturen, maar vooral opvallend door de interactieve vloer. Het bevat sensoren zodat bij het stappen andere soundscapes uit de boxen komen. In die zinkrijgt iedereen min of meer dezelfde intro bij het binnenkomen maar afhankelijk van het aantal mensen en het pad dat je aflegt krijg je dus een andere mix van skate geluiden uit het legendarische skateboard plaatsje in San Paulo Brazilië, die het architecturale patrimonium op een regelmatig kloppend en schuivend ritme beschadigen, gemixt met muziekfragmenten en stemsamples. Resultaat: een sfeer van een geluidspollutie van deze specifieke plaats. Knap om er een kwartiertje in te blijven luisteren en observeren.
- Cédric Viollet & Edouard Le Scouarnec: Prisme, 2011
Een videoprojectie op een 3D scherm. Stel je voor, het scherm bestaat uit een klassiek rechthoekig plat wit vlak, waaruit van in het midden een punt van eenprisma uitpuilt. Je krijgt dus een scherm met 4 vlakken. Daarop wordt een video geprojecteerd van een springende skater op een heel minimalistische manier in beeld gebracht. Je ziet een lijn van het oppervlak van waarop de skater is gesprongen en die lijn snijdt het 4-vlakkig scherm nog eens in 2. Je krijgt dus een zalige interactie en interferentie tussen de reële vlakken van het scherm en de geprojecteerde vlakken van de video. En daar hangt dan een figuur met zijn schaduw in slow motion op te zweven. We gaan nog een stap verder. Op bepaalde momenten wordt het geprojecteerde beeld nog verder opgedeeld met blue screen vlakken die het geheel nog dieper maken. Je wordt dus als toeschouwer constant heen en weer geslingerd tussen realiteit en fictie, tussen figuratie en abstractie. Daarbij werd nog een geluidsband aangeboden,maar eerlijk gezegd was ik zo “overwelmd” van de visuele stimuli, dat ik die auditieve niet meer heb opgeslagen. Voor mij alvast een topwerk waar ik inspiratie uit zal putten! - Benjamin Deberdt & Mark Gonzales: Le cercle, 2011
20 zwartwit foto’s van een performance van een skater die een 20-tal skateboards achter elkaar heeft vastgemaakt en dan in een cirkel, een boog gemonteerd. Foto’s waren realistisch genomen van de performance, soms verwerkt als een collage, maar op allemaal voorzien van minimalistisch abstracte, grappige cartoon figuren in zwarte stift die een interactie met de inhoud van de foto aangingen. Vb. het witte t-shirt van de skater kreeg grappige mannekes, tussen de toeschouwers werden nog wat cartoon mannekes bijgetekend. Opnieuw die interferentie tussen die 2 media sprak me enorm aan. En natuurlijk de humor om een man te zien skaten op een boog van een skateboard aangevuld met stripfiguurtjes en teksten was wel verfrissend.
Cet artiste anglais présente une série de planches de skate qu’il a imaginé. Ce travail reprend les “Spot paintings,” de peintures qui présentaient déjà des alignements de points colorés. Ses points colorés sont en réalité des réprésentations de psychotropes bien connus comme l’opium ou le LSD.”
Comments are closed.