Hoewel ik spontaan in een creatief proces veel documenteer aan de hand van foto’s was het maken van een foto als doel op zich wel nieuw voor mij.

Ik begon met het uitdenken van het concept. Het materiaal waar ik spontaan aan dacht was mijn collectie brieven en kaartjes die ik sinds mijn kindertijd heb gespaard. Mensen en interacties vind heel belangrijk in mijn eigen levenspad en ik beleef veel plezier als ik een ondersteunende rol speel in de groei van anderen. De letterlijke act van het ontplooien van schriftelijke dialogen.

Na 130 proefopnames en -filmpjes koos ik voor het beeld in de intieme ruimte (zolderkamer), als een wit canvas, discreet verlicht, waar de chronologische spiraal zich ontvouwt, rondom mij, in feestelijke outfit, verdiept in het verhaal van de ander, vanuit het camerastandpunt op ooghoogte, in landschapsmodus.

Na de opbouw heb ik 2 uur in de installatie doorgebracht, er posities ingenomen en gelezen.  Het liet me terug zaken inzien die jaren geleden zijn gebeurd. Ik zag mensen geboren worden, communies doen, trouwen, kinderen krijgen, er werd gevierd en gerouwd. Tegelijkertijd betekent het Duitse “entfalten” ook rimpels gladstrijken. En het Engelse “Unfold” kan ook begrepen worden als tentoonstellen en pronken. 

Dit is een van mijn weinige zelfportretten. 

The making of