Vandaag dag 3. En voor het eerst een bezoeker ontvangen. Meteen met een behoorlijke rugzak met onzekerheid rond gezondheid. Samen bespreken. Samen verwerken. Een kleine stap in een lange weg. Maar iedere stap is essentieel en noodzakelijk.

Ondertussen heb ik ook een eigen verlies te lijf gegaan. In lichtblauw. Het ontbinden van een sjaal van mijn schoonmoeder. Het verloopt heel soepel, net zoals ik haar verlies heb ervaren. Ze had een mooie leeftijd en haar lichaam was op. Wel bestonden haar laatste dagen uit pijn en angst. Angst om te gaan. En wij, angst om los te laten. We vertelden nog voluit over een citytrip die we gedaan hadden. En ze antwoordde, heel atypisch: “goed zo, ga maar veel op reis.” Terwijl ze ervoor altijd bezorgd ons wees om voorzichtig te zijn. Op een of andere manier toch een signaal dat ze ons vertrouwde dat we de verdere avonturen zonder haar aankunnen.

Het wordt een werk in lichtblauw. De kleur van de rust die ze verdient. De kleur van de innerlijke rust die ze bij ons achtergelaten heeft.